os hunhan_special valentineDay

เนื้อเรื่อง

“เซฮุนพี่ว่ามีคนแอบชอบแกว่ะ”

“ใครเหรอพี่”

“ก็คนที่แกชอบนั้นแหละ”

“แล้วพี่รู้ได้ไง”

“ถ้านายไม่เชื่อนายก็ลองพิสูจน์ดูซิ”

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ณ ห้องซ้อม

“เย็นนี้เราไปทานข้าวนอกหอกันเถอะพี่”อยู่ๆเซฮุนพูดขึ้นขณะที่กำลังนั่งพักหายใจอยู่ข้างลำโพงตัวใหญ่ในห้องซ่อมอย่างเสียงดังฟังชัดเพื่อให้ทุกคนได้ยินทั่วกันโดยเฉพาะพี่ชายหน้าหวานที่นั่งถัดไปไม่ไกลจากเขามากนัก

“อ่าวทำไมอะเราตกลงกันแล้วนไม่ใช่เหรอว่าวันนี้จะกินฝีมือของพี่ลู่หานหลังจากที่พี่สอนไปเมื่อวาน ” เสียงของพี่ชายตาโตดังแทรกขึ้นมาก่อนจะมองไปยังหน้าน้องชายอย่างเอาเรื่อง ก็จะไม่ให้หงุดหงิดได้ไงก็คุยกันไว้แล้วดิบดีไหนจะซื้อของไว้แล้วอีก มันสิ้นเปลืองนะ!!   #ผิดๆ ที่หงุดหงิดนี่เพราะเค้ารู้ไงว่าพี่ลู่หานตั้งใจจะทำเมนูอะไรในวันนี้และก็รู้ด้วยว่ามันเป็นเมนูโปรดของใคร เอาง่ายๆพี่ลู่นหานต้องการทำเมนูโปรดเอาใจมักเน่ปากร้ายนั้นแหละ

“ทำไมเหรอ กลัวพี่ทำอาหารออกมาแล้วจะกินไม่ได้เหรอ” พูดออกมาด้วยน้ำเสียทีเล่นทีจริงแต่ในใจใครจะรู้ว่าตอนนี้คนหน้าหวานรู้สึกคอไม่ดีเลย

“เปล่าหรอกครับ วันนี้ก็อย่างที่เห็นเราซ้อมกันมาตั้งแต่เช้าเหนื่อยกันจะตายอยู่แล้วผมก็แค่อยากให้เสี่ยวลู่ได้พักบางเฉยๆ”ใช่พูดเปล่าหน้าหล่อยังมิวายส่งสายตามาแบบที่ลู่หานเองยังไม่เคยเจอมาก่อนละไหนจะคำพูดที่ประกอบกับน้ำเสียงหวานๆนั่นอีก   มันทำให้เสี่ยวลู่หานคนนี้ถึงกับหน้าแดง

“…………”

เหมือนจะรู้ตัวว่าถูกเซฮุนจับได้ว่าเขิน ร่างเล็กก็รีบลุกแล้วทำเป็นเดินหนีไปซ้อมต่อทันที

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ณ ห้องครัว  ของเช้าวันใหม่

“ชานยอลลามาช่วยพี่ยกอาหารออกไปหน่อย”ทันทีที่เห็นเงาแว๊บๆที่หางตาลู่หานก็ตะโกนของความช่วยเหลือจากคนข้างนอกที่เดินผ่านไปทันทีเพราะคิดว่าเป็นชานยอลแต่หารู้ไม่ว่าที่จริงแล้วคือ

“ …#o# …”ลู่หานตกใจไม่น้อยขณะที่กำลังตักซุปในหม้ออยู่ดีๆก็มีมือใหญ่มาโอบที่เอว

“เซฮุน”เค้าหันไปมองหน้าเจ้ามือใหญ่

“......”ไม่มีคำพูดใดมีแต่รอยยิ้มบนใบหน้าเซฮุน

ตอนนี้หน้าของลู่หานแดงระเรื่อจนเซฮุนอดหัวเราะไม่ได้

“นายหัวเราะอะไร”

“ก็เสี่ยวลู่น่ะ หน้าแดงเป็นลูกพลับละ”

“บ้า” ลู่หานรีบยกมือขึ้นมาปิดหน้าตัวเองทันทีก่อนจะวิ่งหนีออกไปเลยทิ้งให้อีกคนยืนหัวเราะกับท่าทางน่ารักนั้นคนเดียว

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ณ ห้องนอน

“อ้าววว  เซฮุน นายไม่ไปเที่ยวกับพวกไคเหรอ ไหนว่าจะไปดูร้องเท้าซ้อมเต้นไม่ใช่เหรอ”ลู่หานถามขณะที่กำลังเดินออกจากห้องน้ำมาหลังจากอาบน้ำเสร็จ

“ไม่ล่ะ ผมอยากอยู่กับพี่”

“…#o#...” เป็นอีกครั้งที่ลู่หานถึงกับทำอะไรไม่ถูก

“จะว่าไปพี่นี่ก็ขาวใช่ย่อยนะเนี้ย”คนเป็นน้องยังคงมองลู่หานอย่างไม่ละสายตา

คนตัวเล็กก้มมองสำรวจร่างกายของตนเองก่อนที่จะรีบกำเสื้อคลุมลายคิดตี้ไว้แน่น

Someone call the doctor!!

แต่ยังไม่จะได้โวยวายเสียงโทรศัพท์ที่วางบนหัวเตียงของลู่หานก็ดังขึ้น

“ทำไมมันต้องมาโทรมากันตอนนี้ด้วยเนี้ย”คนตัวเล็ยืนพึมพำกับตัวเองเบา

“ไม่รับเหรอครับ”เซฮุนที่นอนอยู่ที่เตียงชั้นล่างของตนเอ่ยถาม

“......”ลู่หานไม่ตอบอะไรแต่ก็เดินไปหยิบโทรศัพท์ที่ดังมารับ

พอรับสายกลายเป็ฯซ๋ษคนตัวเล็กยืนคุยอยู่นานฯษฯจนลืมไปว่ามีอีกคนนอนอยู่ที่เตียงชั้นล่างที่เค้ายืนอยู่  เค้าเผลอนั่งลงไปยังเตียงชั้นล่างของเซฮุนอย่างลืมตัว

และไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดลอย  เซฮุนรับคว้าเอวบางของลู่หานมาโอบไว้ทันที

“นี่พี่คุยโทรศัพท์อยู่นะ”มือเล็กตีลงไปยังแขนที่โอบอยู่ตรงเอง

“ก็คุยซิ” แต่ใช่ว่าจะสนเซฮุนยังคงทำใบหน้ายี่ยวนกวนลู่หานสุดๆ

“แค่นี้ก่อนนะ”ว่าสายเสร็จลู่หานก็รีบแกะมือของอีกคนออกเต็มที่แต่ก็ดูเหมือนว่าสู้แรงของอีกคนไม่ได้เลย

ทันใดนั้นเซฮุนกดร่างเล็กให้นอนราบกับเตียง

ตอนนี้ลู่หานรู้สึกได้อย่างเดียวว่าเกร็งไปทั้งตัว

“กลัวเหรอ”

“คะ..ใครกลัว”ลู่หานพยายามขมอาการของตัวเองไว้

“พี่ชอบผมใช่มั้ย”

“....”คำตอบของลู่หานไม่ใช่คำพูดแต่เป็นใบหน้าที่แดงระเรื้อพร้อมกับตากวางที่กลมโตด้วยความตกใจ

“ถ้าพี่ไม่ตอบผมจะจูบนะ”ไม่พูดเปล่าหน้าคมก้มลงมาจนปลายจมูกสัมผัสกัน

“ใช่!!” เผลอพูดออกมาด้วยความตกใจ

“ก็แค่เนี้ย”  เซฮุนค่อยๆเงยหน้าขึ้นแต่ยังคงกอดร่างเล็กไว้แบบนั้น

“รู้แล้วนายก็ปล่อยพี่ได้แล้ว”ลู่หานพลักอีกคนออกอย่างเต็มแรง

“ไม่  ทำไมผมต้องปล่อย”

“กะ..ก็แล้วนายจะรั้งพี่ไว้ทำไมอีกล่ะ คำตอบก็รู้ไปแล้ว นาคงจะเกลียดพี่ขึ้นมาเลยใช่มั้ย ที่ชอบนายเกินพี่น้องแบบนี้” ยิ่งพูดก็เหมือนยิ่งอยากร้องไห้

“ก็การที่เราจะรั้งคนรักให้อยู่กับเรานานๆมันผิดด้วยเหรอ”

“ซะ ซะเซฮุน”จากหน้าง่อยๆกลายเป็นแดงระเรื่ออีกครั้ง

“ผมรักพี่นะเสี่ยวลู่หาน”

THE END ^3^

os สมชื่อมั๊ยครับ...^^

ดีไม่ดียังไง

เม้นบอกหน่อยน้า.....าาา  #3#